Należę do parafii p.w. Świętego Andrzeja Apostoła, w Poznaniu. Jest to niewielka parafia, przy najmniej tak mi się wydaje, ok. 5 tys. parafian. Jutro obchodzimy odpust. Uroczysta suma o 12,30. Zapraszam na Spławie, do naszego ślicznego, małego kościoła, z którego jestem naprawdę dumna. Zaprasza szczególnie dlatego, że być może jest to jedna z ostatnich szans na obejrzenie naszego kościoła w odsłonie "kameralnej". Nowy ksiądz proboszcz rozpoczął swe rządy od planów rozbudowy bryły budynku oraz usunięcia głazu, który od ponad czterdziestu lat służył nam za ołtarz. Do mnie akurat ten głaz przemawiał, odnajdywałam w nim symbolikę związaną z odrzuceniem głazu przez zmartwychwstającego Chrystusa. Kamień pasował do tego niewielkiego, prostego, pozbawionego zbędnych świecidełek, wnętrza, myślałam, że musi każdemu się podobać. Chyba się pomyliłam.
Od roku nasza parafia boryka się z ciągłymi dotkliwymi stratami. W grudniu 2013 biskup oddelegował naszego księdza rezydenta, kochanego księdza Trojana, do innej poznańskiej parafii. Nie minął rok i we wrześniu na miejsce najlepszego księdza jakiego znałam, księdza proboszcza Macieja Jankowiaka, przyszedł nowy proboszcz. Zwykła kolej rzeczy w kościele katolickim, nic nowego, nic bulwersującego, misja, apostolstwo itd, wszystko jest tu zrozumiałe, więc skąd ta gorycz?. Wystarczyłoby pewnie trochę życzliwości, uśmiechu z ambony w stronę swoich nowych parafian i udałoby się nam wspólnie przejść przez trudny czas wzajemnego poznawania się. Tymczasem, gdy już zdarzy się, że proboszcz celebruje mszę w niedzielę, za każdym razem dowiaduję się, że z moją parafią, z moim kościołem jest coś nie tak. Trzeba go powiększyć, przebudować, przerobić, przekopać nie wiem co jeszcze. Wydaje mi się, że najpierw trzeba dokładnie coś poznać, zanim zacznie się to coś zmieniać.
Szkoda mi dotychczasowej atmosfery życzliwości, która emanowała od poprzednich kapłanów. Dlaczego psuć coś co było może nie doskonałe, ale na pewno pilnie dążyło do doskonałości, na coś dziwnie podejrzanego. Slogany oazowe - będziemy się ścigać w drodze do Boga, będę na kolanach wypraszał dla Was łaski itp. średnio do mnie trafiają. Inaczej, wolę widzieć te zamiary realizowane postawą i życiem, niż wysłuchiwać tych deklaracji. Chciałabym widzieć kapłana szczęśliwego, że może spotkać się z nami na kolejnej Mszy św., niż żalącego się na nadmiar mszy do odprawienia i odgrażającego się, choćby w żartach, że sześć niedzielnych mszy sprawi, że szybciej znajdzie się na spławskim cmentarzu. Już raz, w latach siedemdziesiątych, zaszła konieczność poradzenia sobie z przepełnioną parafią, wybudowano wówczas kościół św. Józefa i podzielono parafię. Dziś w czasach, gdy o nowe kościoły nie trzeba toczyć bojów, lepiej będzie wydzielić kolejną parafię niż przebudowywać zabytek, prawdziwą perełkę. Chciałabym za czas jakiś napisać tu, że się myliłam, że teraz życie w parafii zmieniło się na lepsze, że przemawiał przeze mnie strach przed zmianami, przed nieznanym. Coś mi jednak podpowiada, że najlepsze w tym miejscu już przeżyłam.
lipowa figura św. Andrzeja Apostoła z dawnego ołtarza;
nawa i ołtarz;
Osada w Spławiu położona przy starym szlaku handlowym z Poznania do Krakowa mogła się rozwijać już we wczesnym średniowieczu i na ten okres szacuje się powstanie tamtejszej parafii, było to ponad 600 lat temu. Dzieje kościoła w obecnym miejscu datuje się od okresu średniowiecza, kiedy państwo polskie jednoczyło się po rozbiciu dzielnicowym. Przez pięć wielkich epok historycznych wokół tej świątyni skupiało się życie religijne i społeczne mieszkańców Spławia, Krzesin, Kobylegopola, Michałowa, Szczepankowa i Franowa.
Kościół parafialny p.w. św. Andrzeja Apostoła powstał pod koniec drugiej połowy XIII wieku, a jego fundatorami byli bracia Andrzej i Jan Spławscy wraz ze swoją matką Heleną.
W XVII wieku istniały obok siebie dwa kościoły: rzymsko-katolicki i protestancki, oba zostały spalone w 1656 roku przez Szwedów w wyniku odwetu za zabicie żołnierza szwedzkiego przez miejscowego chłopa.
Obecny kościół powstał w latach 1692 – 1752, i wtedy to został ponownie erygowany jako kościół parafialny. W 1869 roku hrabia Józef Mycielski dokonał gruntownej restauracji kościoła, a ostateczny kształt nadały budowli prace z 1880 roku. Budynek jest zbudowany w stylu gotyckim, jednonawowy, murowany z cegły ceramicznej na podmurówce kamiennej.
Od początku II wojny światowej parafia nie miała swojego kapłana, opiekę duszpasterską nad parafią i kościołem pełnił proboszcz parafii w Tulcach. W 1942 roku kościół został zamknięty, a wierni uczęszczali na nabożeństwa do Tulec lub do kościoła p.w. św. Wojciecha w Poznaniu.
Po odzyskaniu niepodległości kościół w Spławiu został wyremontowany.
-http://parafiajozef.net/parafia_macierzysta
-http://tomekw.info/v/Galerie+z+miasta+Poznania/Koscioly/Sw+Andrzeja+Apostola
-
http://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/11-30.php3
Od roku nasza parafia boryka się z ciągłymi dotkliwymi stratami. W grudniu 2013 biskup oddelegował naszego księdza rezydenta, kochanego księdza Trojana, do innej poznańskiej parafii. Nie minął rok i we wrześniu na miejsce najlepszego księdza jakiego znałam, księdza proboszcza Macieja Jankowiaka, przyszedł nowy proboszcz. Zwykła kolej rzeczy w kościele katolickim, nic nowego, nic bulwersującego, misja, apostolstwo itd, wszystko jest tu zrozumiałe, więc skąd ta gorycz?. Wystarczyłoby pewnie trochę życzliwości, uśmiechu z ambony w stronę swoich nowych parafian i udałoby się nam wspólnie przejść przez trudny czas wzajemnego poznawania się. Tymczasem, gdy już zdarzy się, że proboszcz celebruje mszę w niedzielę, za każdym razem dowiaduję się, że z moją parafią, z moim kościołem jest coś nie tak. Trzeba go powiększyć, przebudować, przerobić, przekopać nie wiem co jeszcze. Wydaje mi się, że najpierw trzeba dokładnie coś poznać, zanim zacznie się to coś zmieniać.
Szkoda mi dotychczasowej atmosfery życzliwości, która emanowała od poprzednich kapłanów. Dlaczego psuć coś co było może nie doskonałe, ale na pewno pilnie dążyło do doskonałości, na coś dziwnie podejrzanego. Slogany oazowe - będziemy się ścigać w drodze do Boga, będę na kolanach wypraszał dla Was łaski itp. średnio do mnie trafiają. Inaczej, wolę widzieć te zamiary realizowane postawą i życiem, niż wysłuchiwać tych deklaracji. Chciałabym widzieć kapłana szczęśliwego, że może spotkać się z nami na kolejnej Mszy św., niż żalącego się na nadmiar mszy do odprawienia i odgrażającego się, choćby w żartach, że sześć niedzielnych mszy sprawi, że szybciej znajdzie się na spławskim cmentarzu. Już raz, w latach siedemdziesiątych, zaszła konieczność poradzenia sobie z przepełnioną parafią, wybudowano wówczas kościół św. Józefa i podzielono parafię. Dziś w czasach, gdy o nowe kościoły nie trzeba toczyć bojów, lepiej będzie wydzielić kolejną parafię niż przebudowywać zabytek, prawdziwą perełkę. Chciałabym za czas jakiś napisać tu, że się myliłam, że teraz życie w parafii zmieniło się na lepsze, że przemawiał przeze mnie strach przed zmianami, przed nieznanym. Coś mi jednak podpowiada, że najlepsze w tym miejscu już przeżyłam.
widok od strony wejścia
Litania do św. Andrzeja Apostoła
Kyrie eleison,
Chryste eleison, Kyrie eleison
Chryste
usłysz nas, Chryste wysłuchaj nas.
Ojcze z nieba Boże,
zmiłuj się nad nami.
Synu, Odkupicielu świata
Boże, zmiłuj się nad nami.
Duchu Święty, Boże ,
zmiłuj się nad nami.
Święta Trójco, Jedyny
Boże, zmiłuj się nad nami.
Święta Maryjo, módl się
za nami.
Święta Boża Rodzicielko,
Święta Panno nad pannami,
Święta Maryjo, Królowo
Apostołów,
Święty Andrzeju,
chwalebny Apostole,
Święty Andrzeju, pierwszy
powołany,
Święty Andrzeju, bracie
św. Piotra,
Święty Andrzeju, gorliwy
wyznawco,
Święty Andrzeju,
prawdziwy przyjacielu Chrystusa,
Święty Andrzeju, wierny
sługo Boży,
Święty Andrzeju, na
opowiadanie Ewangelii powołany,
Święty Andrzeju, pierwszy
z apostołów, którzy spotkali Jezusa,
Święty Andrzeju, pierwszy
człowieku, który uwierzył w Jezusa jako Mesjasza i tę
wiarę zwiastował innym,
Święty Andrzeju, któryś
przyprowadził brata do Jezusa,
Święty Andrzeju, który
przywiodłeś brata do Mistrza, bo rozpoznałeś w Nim
życie,
Święty Andrzeju, któryś
ogłosił Piotrowi radosną nowinę: „Znaleźliśmy
Mesjasza.”,
Święty Andrzeju, któryś
pozostał u Jezusa i nauczył się wiele,
Święty Andrzeju, niegdyś
rybaku, a teraz dusz apostole,
Święty Andrzeju,
nauczycielu i przewodniku Kościoła,
Święty Andrzeju, bracie
rodzony Piotra i równy w śmierci sposobie,
Święty Andrzeju,
głosicielu Ewangelii i pasterzu Kościoła,
Święty Andrzeju, jeden z
dwóch uczniów św. Jana Chrzciciela, którzy pierwsi
poszli za Chrystusem,
Święty Andrzeju, mężu
błogosławiony, nauczający i rządzący w Kościele,
Święty Andrzeju, niech
Twoja siec nas wyłowi z burzliwych świata odmętów,
Święty Andrzeju, któryś
dla miłości Chrystusa i Jego Prawa poniósł męczeństwo,
Święty Andrzeju, poddany
torturom tych, którzy nakazali zniszczyć wiarę,
Święty Andrzeju,
pośredniku między Chrystusem a tymi, którzy w Jezusa jako
Mesjasza jeszcze nie uwierzyli,
Święty Andrzeju, powołany
do grona uczniów Chrystusa razem ze swoim bratem
Piotrem,
Święty Andrzeju, wierny
uczniu św. Jana Chrzciciela,
Święty Andrzeju,
usłyszałeś głos wzywającego Pana, natychmiast zostawiłeś
sieci, i poszedłeś po hojną nagrodę życia
wiecznego,
Święty Andrzeju, wezwany
byłeś przez Pana, by z Piotrem głosić Nowinę,
Święty Andrzeju,
niezmordowany głosicielu Słowa Bożego,
Święty Andrzeju, filarze
Kościoła Bożego,
Święty Andrzeju,
postrachu mocarzów piekielnych,
Święty Andrzeju,
wspomożenie tonących w grzechach,
Święty Andrzeju, mężu
niebieskiej doskonałości,
Święty Andrzeju,
oświecenie biskupów,
Święty Andrzeju,
najwyższego Kapłana, Jezusa Chrystusa, naśladowco,
Święty Andrzeju, obrońco
świata na Sądzie Ostatecznym,
Święty Andrzeju, któryś
wypełnił dzieło Chrystusowe,
Baranku Boży, który
gładzisz grzechy świata, przepuść nam, Panie!
Baranku Boży, który
gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas, Panie !
Baranku Boży, który
gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami !
K.: Módl się
za nami święty Andrzeju.
W.: Abyśmy
się stali godnymi obietnic Chrystusowych.
Módlmy się. Wszechmogący Boże, święty Andrzej
Apostoł był głosicielem Ewangelii i Pasterzem Twojego Kościoła, pokornie Cię
prosimy, aby nieustannie wstawiał się za nami. Przez Chrystusa, Pana naszego.
Amen.
Osada w Spławiu położona przy starym szlaku handlowym z Poznania do Krakowa mogła się rozwijać już we wczesnym średniowieczu i na ten okres szacuje się powstanie tamtejszej parafii, było to ponad 600 lat temu. Dzieje kościoła w obecnym miejscu datuje się od okresu średniowiecza, kiedy państwo polskie jednoczyło się po rozbiciu dzielnicowym. Przez pięć wielkich epok historycznych wokół tej świątyni skupiało się życie religijne i społeczne mieszkańców Spławia, Krzesin, Kobylegopola, Michałowa, Szczepankowa i Franowa.
Kościół parafialny p.w. św. Andrzeja Apostoła powstał pod koniec drugiej połowy XIII wieku, a jego fundatorami byli bracia Andrzej i Jan Spławscy wraz ze swoją matką Heleną.
W XVII wieku istniały obok siebie dwa kościoły: rzymsko-katolicki i protestancki, oba zostały spalone w 1656 roku przez Szwedów w wyniku odwetu za zabicie żołnierza szwedzkiego przez miejscowego chłopa.
Obecny kościół powstał w latach 1692 – 1752, i wtedy to został ponownie erygowany jako kościół parafialny. W 1869 roku hrabia Józef Mycielski dokonał gruntownej restauracji kościoła, a ostateczny kształt nadały budowli prace z 1880 roku. Budynek jest zbudowany w stylu gotyckim, jednonawowy, murowany z cegły ceramicznej na podmurówce kamiennej.
Od początku II wojny światowej parafia nie miała swojego kapłana, opiekę duszpasterską nad parafią i kościołem pełnił proboszcz parafii w Tulcach. W 1942 roku kościół został zamknięty, a wierni uczęszczali na nabożeństwa do Tulec lub do kościoła p.w. św. Wojciecha w Poznaniu.
Po odzyskaniu niepodległości kościół w Spławiu został wyremontowany.
-http://parafiajozef.net/parafia_macierzysta
-http://tomekw.info/v/Galerie+z+miasta+Poznania/Koscioly/Sw+Andrzeja+Apostola
Czytelnia
30 listopada
Święty Andrzej, Apostoł
Andrzej pochodził z Betsaidy nad Jeziorem Galilejskim (por. J 1, 44),
ale mieszkał ze św. Piotrem, swoim starszym bratem i jego teściową w
Kafarnaum (por. Mk 1, 21. 29-30). Był - jak Piotr - rybakiem. Początkowo
był uczniem Jana Chrzciciela. Pod jego wpływem poszedł za Chrystusem,
gdy Ten przyjmował chrzest w Jordanie. Andrzej nie tylko sam przystąpił
do Chrystusa; to on przyprowadził do Niego Piotra: "Nazajutrz Jan znowu
stał w tym miejscu wraz z dwoma swoimi uczniami i gdy zobaczył
przechodzącego Jezusa, rzekł: «Oto Baranek Boży». Dwaj uczniowie
usłyszeli jak mówił, i poszli za Jezusem. Jezus zaś odwróciwszy się i
ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: «Czego szukacie?» Oni
powiedzieli do Niego: «Rabbi - to znaczy: Nauczycielu - gdzie
mieszkasz?» Odpowiedział im: «Chodźcie, a zobaczycie». Poszli więc i
zobaczyli, gdzie mieszka, i tego dnia pozostali u Niego. Było to około
godziny dziesiątej. Jednym z dwóch, którzy to usłyszeli od Jana i poszli
za Nim, był Andrzej, brat Szymona Piotra. Ten spotkał najpierw swego
brata i rzekł do niego: «Znaleźliśmy Mesjasza» - to znaczy: Chrystusa. I
przyprowadził go do Jezusa" (J 1, 35-41). Andrzej był pierwszym uczniem
powołanym przez Jezusa na Apostoła.
Apostołowie Andrzej, Jan i Piotr nie od razu na stałe dołączyli do tłumów chodzących z Panem Jezusem. Po pierwszym spotkaniu w pobliżu Jordanu wrócili do Galilei do swoich zajęć. Byli zamożnymi rybakami, skoro mieli własne łodzie i sieci. Właśnie przy pracy Chrystus po raz drugi ich wezwał; odtąd pozostaną z nim aż do Jego śmierci i wniebowstąpienia. Spotkanie nad Jeziorem Genezaret i powtórne wezwanie przekazał nam św. Mateusz: "Gdy (Jezus) przechodził obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał dwóch braci, Szymona, zwanego Piotrem i brata jego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro: byli bowiem rybakami. I rzekł do nich: «Pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi». Oni natychmiast zostawili sieci i poszli za nim" (Mt 4, 18-20). Św. Łukasz dorzuca szczegół, że powołanie to łączyło się z cudownym połowem ryb (Łk 5, 1-11). Pan Jezus chciał w ten sposób umocnić w swoich pierwszych uczniach wiarę w to, że prawdziwie jest Tym, za Kogo się podaje. W Ewangeliach św. Andrzej występuje jeszcze dwa razy. Kiedy Pan Jezus przed cudownym rozmnożeniem chleba zapytał Filipa: "Skąd kupimy chleba, aby oni się posilili?" - Andrzej rzekł do Niego: "Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby, lecz cóż to jest dla tak wielu?" (J 6, 5. 8-9). I jeszcze raz występuje św. Andrzej, kiedy pośredniczy w przekazaniu prośby, aby poganie także mogli ujrzeć Chrystusa i zetknąć się z Nim bezpośrednio: "A wśród tych, którzy przybyli, aby oddać pokłon (Bogu) w czasie święta, byli też niektórzy Grecy. Oni więc przystąpili do Filipa, pochodzącego z Betsaidy, i prosili go mówiąc: «Panie, chcemy ujrzeć Jezusa». Filip poszedł i powiedział Andrzejowi. Z kolei Andrzej i Filip poszli i powiedzieli Jezusowi" (J 12, 20-22). Chodziło w tym wypadku o prozelitów, czyli pogan, którzy przyjęli religię judaistyczną. W spisie Apostołów wymieniany jest na drugim (Mt i Łk) lub czwartym (Mk) miejscu. Przez cały okres publicznej działalności Pana Jezusa należał do Jego najbliższego otoczenia. W domu Andrzeja i Piotra w Kafarnaum Chrystus niejednokrotnie się zatrzymywał. Andrzej był świadkiem cudu w Kanie (J 2, 1-12) i cudownego rozmnożenia chleba (J 6, 8-15). W tradycji usiłowano wybadać ślady jego apostolskiej działalności po Zesłaniu Ducha Świętego. Orygenes (+ 254) wyraża opinię, że św. Andrzej pracował w Scytii, w kraju leżącym pomiędzy Dunajem a Donem. Byłby to zatem Apostoł Słowian, których tu właśnie miały być pierwotne siedziby. Według św. Hieronima (+ 421) św. Andrzej miał także pracować w Poncie, w Kapadocji i w Bitynii, skąd udał się do Achai. Ten sam pogląd podziela Teodoret (+ 458), który twierdzi, że św. Andrzej przeszedł ze Scytii do Tracji i Epiru, aby zakończyć życie śmiercią męczeńską w Achai. Wszystkie źródła są zgodne, że św. Andrzej zakończył swoje apostolskie życie śmiercią męczeńską w Patras w Achai, na drzewie krzyża. Patras leży na Peloponezie przy ujściu Zatoki Korynckiej. Niemniejsze zainteresowanie osobą i działalnością, a zwłaszcza śmiercią św. Andrzeja, okazują apokryfy: Dzieje Andrzeja z wieku II-III oraz Męka św. Andrzeja z wieku IV. Są to dokumenty bardzo dawne, sięgające niemal czasów poapostolskich. Zwłaszcza Dzieje Andrzeja cieszyły się kiedyś wielkim powodzeniem. Według tych źródeł, po Zesłaniu Ducha Świętego Andrzej miał nauczać i dokonać wielu cudów (nawet wskrzeszania zmarłych) w miejscach, do których dotarł: w Poncie i Bitynii (dzisiaj zachodnia Turcja) oraz w Tracji (Bułgaria), Scytii (dolny bieg Dunaju) i Grecji. Tam też, w Patras, 30 listopada 65 lub 70 roku (w tradycji wschodniej - w 62), przeżegnawszy zebranych wyznawców, został ukrzyżowany głową w dół na krzyżu w kształcie litery X. Wyrok ten przyjął z wielką radością - cieszył się, że umrze na krzyżu, jak Jezus. Litera X jest pierwszą literą imienia Chrystusa w języku greckim (od Christos, czyli Pomazaniec). Prawosławni uważają, że św. Andrzej umierał aż trzy dni, bo do krzyża został przywiązany, a nie przybity - w ten sposób chciano wydłużyć jego cierpienie. Przez cały ten czas w obecności tłumu wyznawał wiarę w Chrystusa, pouczał zebranych, jak należy wierzyć i jak cierpieć za wiarę. Kult św. Andrzeja był zawsze w Kościele bardzo żywy. Liturgia bizantyjska określa św. Andrzeja przydomkiem Protokleros, to znaczy "pierwszy powołaniem", gdyż obok św. Jana jako pierwszy został przez Chrystusa wezwany na Apostoła. Achaja chlubi się przekonaniem, że jej pierwszym metropolitą był św. Andrzej. Dla prawosławnych św. Andrzej jest jednym z najważniejszych świętych, nazywają go Apostołem Słowian. Według ich tradycji św. Andrzej dotarł nad Dniepr i Don i jest założycielem Kijowa. 
W 356 roku relikwie św. Andrzeja przewieziono z Patras do
Konstantynopola i umieszczono je w kościele Apostołów. Krzyżowcy, którzy
w czasie czwartej wyprawy krzyżowej w 1202 r. zdobyli Konstantynopol,
zabrali relikwie i umieścili w Amalfi w pobliżu Neapolu. Głowę św.
Andrzeja papież Pius II w XV w. kazał przewieźć do Rzymu, do bazyliki
św. Piotra - uważając, że skoro wspólna chwała połączyła obu braci, ta
sama chwała powinna połączyć także ich ciała.25 września 1964 r. papież Paweł VI zwrócił głowę św. Andrzeja kościołowi w Patras. Najpierw 23 września złożyli hołd relikwii wszyscy ojcowie Soboru Watykańskiego II, zebrani na trzeciej sesji wraz z papieżem, który w procesji przeniósł relikwię z kaplicy Najświętszego Sakramentu na ołtarz auli soborowej. Mszę świętą odprawił przy tej okazji kardynał Marcella, archiprezbiter bazyliki św. Piotra, a kazanie wygłosił kardynał Koenig z Wiednia, kończąc homilię modlitwą o zjednoczenie Kościołów. Po południu przewieziono relikwie do kościoła św. Andrzeja della Valle, gdzie były wystawione do publicznej czci. Dnia 25 września do Rzymu przybyła delegacja greckiego Kościoła prawosławnego. Paweł VI przyjął ją na osobnej audiencji i przy tej okazji wręczył święte relikwie. Jeszcze tego samego dnia zostały one przewiezione samolotem do Patras. Kościół grecki posiada też relikwie krzyża, na którym umarł św. Andrzej. Natomiast relikwia prawej ręka Apostoła znajduje się w moskiewskim Soborze Bogojawleńskim. Od 2003 r. cząstka relikwii św. Andrzeja jest także w Polsce, w warszawskim kościele środowisk twórczych przy Pl. Teatralnym. Kult św. Andrzeja był i nadal jest żywy w różnych krajach. Święty Grzegorz I Wielki założył ku jego czci klasztor i kościół w Rzymie. Otrzymał także relikwie Apostoła z Konstantynopola (+ 604). Wiele narodów i państw ogłosiło św. Andrzeja za swojego szczególnego patrona. Tak uczyniły: Neapol, Niderlandy, Szkocja, Hiszpania, arcybiskupstwo Brunszwiku, księstwo Burgundii, Limburg, Luksemburg, Mantua i Szlezwig, a z innych krajów - Bitynia, Grecja, Holandia, Niemcy, Pont, Prusy, Rosja i Sycylia. Także bardzo wiele miast chlubi się patronatem św. Andrzeja: Agde, Aranches, Baeza, Bordeaux, Brescia, Bruggia, Hanower, Neapol, Orange, Pesaro, Rawenna, Rochester. Jest także patronem małżeństw, podróżujących, rybaków, rycerzy, woziwodów, rzeźników. Ten orędownik zakochanych wspomaga w sprawach matrymonialnych i wypraszaniu potomstwa. Dużą czcią cieszył się św. Andrzej również w Polsce. Istniał u nas zwyczaj wróżb andrzejkowych. W wigilię św. Andrzeja dziewczęta lały roztopiony wosk przez ucho klucza na wodę i zgadywały z figur, jakie się tworzą, która z nich jako pierwsza będzie miała wesele i jak będzie wyglądał wybranek.  W ikonografii św. Andrzej Apostoł przedstawiany jest jako starszy mężczyzna o gęstych, siwych włosach i krzaczastej, krótkiej brodzie. Jako apostoł nosi długi płaszcz. Czasami ukazywany jako rybak w krótkiej tunice. Powracającą sceną w sztuce religijnej jest chwila jego ukrzyżowania. Atrybutami Świętego są: "krzyż św. Andrzeja" w kształcie litery X, księga, ryba, sieć. Formę krzyża św. Andrzeja mają znaki drogowe ustawiane przy przejazdach kolejowych. |
||
http://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/11-30.php3
