"świat bez wad", czyli the optimizm by wasawadatta: Smutne są polskie ogródki przydomowe...

piątek, 29 lipca 2016

Smutne są polskie ogródki przydomowe...

najczęściej to po prostu zgrupowania iglaków wszelkiej maści, taki sposób na bezproblemowość i brak konieczności poświęcania się ogrodowi. Rozumiem takie podejście do tematu, zadziwia mnie jednak masowość zjawiska. Wszystkie tują sterczą wyprostowane, poważne na trawnikach, w miejscach, które wyglądają jak założenie pod nowy cmentarz a nie jak przydomowe centrum relaksu. Zawsze wiedziałam, że brakuje mojemu narodowi poczucia humoru.
Po co Polakom ogrody, skoro tak bardzo nie lubią w nich pracować? Ja pójdę dalej i powiem, że nie lubią nawet o nich myśleć.
Stoję po drugiej stronie lustra. Jak baśniowa Alicja, zapuszczam się w głębię tematu. Szukam ciekawych rozwiązań, aranżacji, tajemniczych, bądź urokliwych przedmiotów, których zastosowanie dotychczasowe da się zmienić, to jest zabawa z ogrodem a ogród ją lubi. Na przykład za poidła dla ptaków służą u mnie wielkie glazurowane, kolorowe popielniczki, przyciągnięte z Czacza, kupione tam za grosze. Z wakacji ciągnę ze sobą muszelki, kawałki wygładzonych przez morze korzeni i całe kilogramy okrąglutkich kamieni. Tym samym skutkują nasze spaceru do lasu, na pole, na łąkę.
Nigdy nie skusiłam się na nowiutki, wypasiony komplet ogrodowych mebli, cenię sobie urokliwe i wymagające inwencji własnej mieszanki. Nie unikam pięknych, kolorowych tkanin, zawsze stół, stoliki, zdobią materie. Nigdy, z ręką na sercu, nie zniżyłam się do zakupu papierowej zastawy, zawsze wynoszę z domu tę najpiękniejszą. Celebrujemy ogród. Wieczory spędzamy przy szklanych lampionach, zagubieni w obszernych lawendowych kocach.
Rośliny otaczają nas zawsze i wszędzie. Zwieszają się nad stolikami, ocierają o nogi przechodzących. Nie gardzę żadnym gatunkiem, otwieram serce nawet dla tych pospolitych, łąkowych, które znajdują swoje miejsca obok szlachetnych i drogich, mieszają się, ich pędy splatają ze sobą, tworzą cudowny świat. W tym roku poszłam jeszcze dalej i w ogrodzie ozdobnym posadziłam krzaczki pomidorów, cukinie, patisony, ogórki, pospolity koper i pietruszkę. Jest bajkowo. Zawsze coś się dzieje, motyle, pszczoły, trzmiele, ptaki, nocą jeże i żaby. Żyjemy sobie razem na tym kawałeczku raju na ziemi. Koledzy synów nazywają nasz ogród dżunglą a mnie elfem, dla mnie to piękne komplementy i nie rozumiem tylko dlaczego niektórzy dobrowolnie potrafią z takich przyjemności zrezygnować. Na naszej, długiej, kilkukilometrowej ulicy, jest zaledwie dziesięć ogrodów, po których widać, że ich właściciele są w nich zakochani, przykre to i bezsensowne, zwyczajnie szkoda ziemi.....cieszmy się ogrodem, prawdziwy żyje, rusza się, zmienia, dodaje energii, jest fabryką kolorów, woni, kształtów, smaków i ...tlenu, daje życie!