"świat bez wad", czyli the optimizm by wasawadatta;
tylko to co mi się podoba, dotyczy mojego życia lub w inny sposób interesuje mnie osobiście, innymi słowy - subiektywny fotoblog: design, architektura, moda, kuchnia, dom i ogród, styl życia, dziecko, życie kulturalne i obyczajowe;
ewentualnie to co mi się nie podoba, wkurza i dotyka dogłębnie.
Wśród naszych rodzimych kolędników, niosących od domu do domu dobrą nowinę, o narodzinach Zbawiciela, zawsze był diabeł. Rogata postać miała symbolizować niebezpieczeństwo upadku człowieka. Diabeł, upadły anioł, istota stworzona przez Boga, więc mu nierówna, była dowodem na to, że grzech nie popłaca. Miał zmuszać do refleksji, do czego człowiek dąży, czy aby wędruje właściwą drogą.
W folklorze ludowym, niezwykle często, diabeł jest przedstawiany ze skrzypcami. Przyjęło się myślenie, że instrumentu tego bez paktu z diabłem nie da się po wirtuozersku opanować. Takie przekonanie nie trudno było ugruntować w umysłach nie tylko chłopskich. Koncertujący w wielkich filharmoniach muzycy skrzypkowie nawet w obecnych czasach, chętnie budują wokół swojej osoby i swojej muzyki tajemniczą aurę, wystarczy obejrzeć wystepy Paganiniego. No i gdy zaczynają grać, mogą sprawiać wrażenie opętanych, demonicznych, wyalienowanych.
Piszę o tym dlatego, bo w okolicach Bożego Narodzenia robię się, dziwnym zrządzeniem losu, bardziej wrażliwa na muzykę, najbardziej pociągają mnie, nie wiedzieć dlaczego koncerty skrzypcowe a wśród nich wiedzie prym jeden, stworzony z całą pewnością dla skrzypka ekwilibrysty, pysznego i epatującego swymi umiejętnościami
- Il trillo del diavolo - sonata z diabelskim trylem g-moll Giuseppe Tartini'ego. Od trzech lat mnie magnetyzuje, paraliżuje i hipnotyzuje, od początku aż do sekwencji chichotu. Polecam usiąść i wsłuchać się w dźwięki skrzypiec trzymanych w ręku przez natchnionego artystę, skupić się na nutach stworzonych przez wirtuoza instrumentu. Skąd to natchnienie? Bóg jeden wie a może także i diabeł.
