"świat bez wad", czyli the optimizm by wasawadatta: 2015-02-22

piątek, 27 lutego 2015

Ciąża wiosną mniej ciąży..

ze względu na "same okoliczności przyrody" a gdy jeszcze jest się przeświadczonym, że wygląda się dobrze. Teoretycznie najmniej przytyłam w trzeciej ciąży (chociaż wagę wyjściową miałam największą) i miałam poczucie, że wyglądam ładnie. Nosiłam zwykłe sukienki w kroju baby doll, odcięte pod biustem, nie zaglądałam nawet do działów z odzieżą ciążową, właściwie kupiłam jedynie ciążowe jeansy, warto je mieć, bo działają prawie jak pas ciążowy i znakomicie odciążają kręgosłup i i tworzą dla brzucha coś w rodzaju kołyski, nie trzeba się ciągle trzymać za brzuch, co jest naturalnym odruchem ochronnym szczególnie w ostatnim trymestrze. Fakt, że okres właściwego rozkwitu ciąży, przypadał właśnie na wiosnę, więc odpadły mi wszystkie kurtki, płaszcze, swetry (inaczej było w drugiej ciąży, poród był w marcu, pamiętam mój wielki szary płaszcz, gdy tylko wróciłam z dzieckiem ze szpitala, został wyrzucony do kontenera Caritasu). Pierwsza ciąża też upłynęła w raczej ciepłym okresie roku, jedynie ostatni miesiąc, listopad, przechodziłam w zielonym ponczo-ornacie, od rodziców, drogim płaszczu, którego nie znoszę, a którego z racji sentymentalizmu nie umiem oddać. Cudowne jest, że współcześnie kobiety nie starają się już ukrywać swojego odmiennego stanu, że jest to powód do dumy a przynajmniej normalność. No właśnie normalność. Myślę, że społeczeństwo traktuje ciążę już zbyt normalnie. Byłam już dwa razy świadkiem sytuacji absurdalnych i przykrych. Było to dwa razy w Ikea, tuż przy kasach. Za pierwszym razem zostałam zrugana przez kilka osób stojących za mną, za to iż przepuściłam w kolejce do kasy dziewczynę w ciąży. Padały tak głupie argumenty, że aż mnie zatkało, że ona jest młoda, że skoro może chodzić do sklepów, to może też postać w kolejce, że jest bogata i dziwna, bo jej partner trzymał pod pachą małego pieska. Nie wiedziałam co mam na takie dictum odpowiedzieć, więc oznajmiłam tylko, że sama trzy razy całe miesiące chodziłam w ciąży i wiem jak to jest, że ciąża to nie tylko dodatkowe kilogramy, ale także specyficzne samopoczucie, i że stoi się akurat najciężej. Za drugim razem nie brałam bezpośrednio udziału w zdarzeniu, byłam jedynie obserwatorem. Facet z dzieckiem na ręce, maleńkim zresztą, bezceremonialnie podjechał do kasy, wciskając się przed stojących, powiedział, że chce skorzystać z przywileju pierwszeństwa. Zaraz też dobrnęła do niego małżonka w ciąży. Co tam się działo. A dodam, że była to kasa pierwszeństwa (w moim idealnym świecie nie trzeba byłoby czegoś takiego organizować) dla inwalidów, kobiet w ciąży i ludzi z małymi dziećmi i tak na pierwszy rzut oka, tylko tych dwoje wraz z potomstwem się do tego pierwszeństwa się kwalifikowało. Kasjerka ledwie dała sobie radę ze skasowaniem należności za ich zakupy, właściwie dziwię się, że nie wezwała ochrony, bo popychanie ja osobiście uznałabym już za rękoczyny. Fakt, że ja wchodząc przed całą kolejkę byłabym bardziej uprzejma a raczej skruszona, ale właściwie dlaczego, skoro taka kasa w pierwszym rzędzie ma służyć konkretnym sytuacjom.