"świat bez wad", czyli the optimizm by wasawadatta: Być jak domowy kocur, czyli ... leżanka w oknie.

środa, 4 lutego 2015

Być jak domowy kocur, czyli ... leżanka w oknie.

Co by sobie teraz o mnie pomyślały moja mama i jej mama, moja ukochana babcia. Dla nich obu okno było miejscem tabu. Nie wypadało oficjalnie "siedzieć" w oknie. Firany musiały nienagannie spływać z sufitu i dla własnego dobra lepiej było ich nie tykać, nawet palcem. Na porządku dziennym było więc coś w rodzaju wykukiwania poprzez materie firanek. Do dziś, gdy przejeżdżam przez Zamnehoffa, wydaje mi się, że widzę głowę babci za firanką w mieszkaniu, w kuchennym oknie, na pierwszym piętrze. Babcia spędziła w tym oknie długie lata swego życia i zawsze zerkała przez filtr niepokalanie białych firan. Mama nie była już taką fanatyczką, ale o życiu w domu bez firan mogłam jedynie pomarzyć a moje chłopaki w wieku wczesnodziecięcym, wczepiający się w te koronkowe zwoje, zadawały jej myślę, fizyczny ból. Skąd więc u mnie wieśniacki styl życia bez firan i niefrasobliwe wykorzystywanie otworów okiennych do obserwowania i inwigilacji bliźnich nie wiadomo. Ja w każdym razie nie pogardziłabym takim okiennym przyczółkiem z wygodnym legowiskiem, poduchami itp. Może na prawdę jestem ekshibicjonistką. Nie chyba nie, bo nie siedziałabym w oknie po to żeby być oglądaną, ale żeby wygodnie oglądać, więc bardziej chyba pasuje do mnie określenie wścibska, może więc i jestem nieco wścibska, ale zawsze moje wścibstwo jest pełne serdeczności w stosunku do obserwowanych, nie jestem zazdrosna.