"świat bez wad", czyli the optimizm by wasawadatta: Bluszczowisko.

wtorek, 22 września 2015

Bluszczowisko.

Żyłam w kompletnej nieświadomości posiadania prywatnego pszczelego pastwiska. Zresztą nie tylko pszczelego, bo korzysta niego cała okoliczna populacja os, trzmieli, zdarzają się szerszenie i chmara małych, zielono-żółtych, widocznych tylko pod słońce, muszek. A wszystkie te atrakcje dwa metry od wejścia do domu.
Blisko dwadzieścia lat temu, zasadziłam wokół usychającej gruszy dwa gatunki bluszczu. W ciągu tego czasu bluszcz obrósł pień i grubsze konary drzewa. Zawsze cieszyłam się, że tak świetnie rośnie, bo stanowił nieocenione schronienie i stołówkę dla ptaków. Czasami, gdy rozmawiam, przez telefon w ogrodzie, kiedyś powiedziałabym - po drugiej stronie kabla- rozmówca zastanawia się gdzie jestem, czasem ptasie rozmowy są tak głośne, że przestają być miłe i stają się zwykłym hałasem. Szczególnie wróble są tak jazgotliwe, ale sikorki wcale im nie ustępują. Wślizgują się pod liście bluszczu i tam raczą się wszelkiego typu robactwem. Pewnie jest to dla nich ekskluzywna restauracja, bo w jednym miejscu mogą przebierać między chrząszczami, muchami, pajęczakami o różnych gabarytach.
Bluszcz jest też cudowną kryjówką przed ptakami drapieżnymi, które nigdy nie zagłębiają się w jego liście.
W tym roku odkryłam jego kolejną funkcję w ekosystemie. Jeszcze nigdy nie pokrył się kwiatami tak jak tego lata. Pojawiały się pojedyncze kwiaty i wzbudzały mój zachwyt swą idealnie kulistą formą, nawet je fotografowałam, wkładałam do wazonu, więc wiedziałam jak kwitnie bluszcz, ale takiego spektaklu obfitości jeszcze nie widziałam. Drzewo oblepione kulistymi kwiatostanami niepozornych kwiatków całe bzyczało i poruszało się. Szkoda, że pogoda pozwoliła bluszczowi jedynie na dwa dni karmienia, było sielsko i uroczo, i paradoksalnie pomimo permanentnego szmeru i ruchu - spokojnie.